Animagi

Animagi
Ken je dat — de avondspits, vochtige
paraplus’s, je eigen kleine hellecirkel
afgedwongen met zuinige lippen en cynisme
dat uit je poriën lijkt te nevelen?
Dat het craquelé van je huid langzaam
uitscheurt, aan gewicht wint en vergrauwt
als een huis waar toen veel gerookt is.
Dat er rek in je neus zit, het zich uitstrekt
als zachte karamel, een slurf uitschuift
als een trombone en schel een olifant zijn
eigen stampij afkondigt in de tweede klas.

Of dat je op de dansvloer — al dan niet
na twee wodka sisi — de sociale rangorde
verstaat: daar drinkend in het maanlicht
van de stroboscoop prooi, hier in skinny jeans,
bloed bevlekte sneakers, lange tanden roofdier.
Dat je dan de wind voelt in de baardstoppels,
vingernagels naar voren tasten, je ogen vernauwen
om aan te vallen op alle kleuren van de discobol.
Dat je keel verhardt met een leeuwenbrul en je
met een val op vier poten en een staart je liefde rooft.

Of het allermooiste — dat boeken je schutkleur
worden, dat je huid zich soepel rijgt aan de luxe
kalfsleren kaften van je boekenkast, dat zelfs je
huid geurt naar droesem, regen en het zoete
vanille van mariakaakjes. Dat je zelfs onbedoeld
de koffievlekken projecteert op je sleutelbeen,
de ezelsoren in je haarlijn, de potloodstreken.
Dat je als kameleon met je tong in de lucht proeft,
aan alles voorbijschiet, dat huiswerk en familie-
verjaardagen in een andere wereld rusten en resten.

Dat je je mens afschudt als een wintervacht
en je dan even doet als je dier is.

Tijdens het Buiten zinnen-festival mocht ik een minihoorcollege geven over Harry Potter en fan fiction. Het tofste idee van Rowling is dat mensen op commando in een dier kunnen veranderen.