Zelfhulp (in drie stappen)
We moeten wel. Tot bloedens toe
onze knokkels rammen tot we geen
weerstand meer voelen, tot het dood
is, of animeren als een hart, bot zien
grijnzen als gerooid goud in een
donkere mijnschacht. Liever dat
rood als oorlogsverf, dan pleisterwerk.
Dan zullen we maar door rood rijden,
meisjes in de trein beledigen, plaatsen
eisen als eksters gierig naar zilverwaar,
meningen ontleden tot we weke delen
raken en zachte rot ruiken, ophef
afroepen met vochtige oksels,
onomfloerste spraak, ja kogels.
Laten we het verleden niet langer aanhalen
als een bonsaiboom, scharen en takken
scherpen aan vingertoppen, maar
met wortel en al in de groenbak flikkeren.
Ruim de vensterbank van bladschilfers,
potgrond waarin we niet langer aarden.
Sla gelijmde terracotta tot gruis.
Dan maar zo. Zet een zonnebril op,
dwing het volume op je oortjes omhoog
alsof je semtex laat ontploffen of morfine
uit je katheter dwingt. Gil mee tot
je stem tegen de branding slaat. Besef
er zullen gewonden vallen, misschien
wel doden. Soit.
Alan schrijft 