Turner
Op deze leeftijd had mijn moeder
al een man, kind en koopwoning.
Ze had een Volvo met bevlekte achterbank,
waar o.a. twee Dalmatiërs, een gebarsten
fles Shiraz en mijn vader debet aan waren.
Ze had een norse schoonmoeder die trefzeker
als de Titanic op een huwelijk afstevende,
met het aplomb van klotsend ijs
pragmatiek en wittebrood snerpte.
Ze had de eerste onsjes zitvlees,
krullend haar en/of speels telefoondraad
dat ze tussen haar vingers liet glijden,
een niet zo verborgen verliefdheid voor Toto,
en meters, kilo’s, liters polaroid.
Ik — man, zesentwintig — weet daarentegen
niet of ik eerst gaatjes moet prikken
in het folie van mijn magnetronmaaltijd.
Misschien is dat volwassen zijn
toch maar pose.
Ik heb het over deze Turner.
Alan schrijft 