Ludo et emergo
We koken in etappes en dragen bij
aan het sediment van onze kookplaten,
de kalkafzettingen in onze waterkokers.
We houden een wielerronde voor de pasta.
Op de vensterbank stapelen we de bebloede potjes op,
een na een, als de podia voor goud, brons en zilver.
Het onze is een natuurlijk habitat,
afgelegen van bemoeizuchtige handen,
de schrobbers, de ouders, de opzichters
die onze zeestroom aan jus en appelcompote
in banen proberen te leiden.
De bruine bananen worden het compost
voor een nieuwe generatie voedsel.
Het doel: gemak, kunst, geld.
We liefkozen de schimmels,
die (zo is het ons beloofd)
op den duur pootjes zullen krijgen
en ons een driegangenmaaltijd voorschotelen.
De keuken zullen we openstellen voor bezoekers
en voor een kleine bijdrage
delen we UV-lampen uit,
die van keukenblok tot plafond
een levend, krioelend schilderij tonen
à la Jackson Pollock.
Studentikoosheid, pratende wasberen en Jackson Pollock.
Alan schrijft 