Hic sunt dracones
Er zijn sterren en stormen met haar naam.
Als een kleine derwisj zweeft ze voorbij,
trekt zonnebrillen en zomerrokjes aan,
lacht een charmante scheve lach
en ratelt iets melodisch wat we allemaal
niet verstaan, maar in toon wel aanvoelen.
Er zijn kaarten met veelstaartige zeemonsters,
gapende muilen en tanden als klippen.
Eens waren er plekken waar mensen van zeiden
‘HIC SUNT DRACONES’. Of er vlammen opdoemden
of het water door warmte kolkte weten we niet.
Alleen zijn er mensen die de puzzelstukjes leggen
en op zoek zijn naar nog verdwaalde draken.
Op de Borgiakaart staat: “Hic etiam homines magna cornua habentes longitudine quatuor pedum, et sunt etiam serpentes tante magnitudinis, ut unum bovem comedant integrum.”
Alan schrijft 