La dolce vita
De gemiddelde Romein wordt geboren
met een Vespa tussen zijn benen.
In de kraamkamer hoor je ze zachtjes
snorren, in afwachting van het gas
dat spoedig zal worden opengetrokken.
De stad zal zich aan asfalt, kinderkoppen,
bruggen, vergane stukjes zuil aaneenrijgen
als de warme lapjesdeken waaronder
ze nu nog vertoeven.
Een Vespa rijden is als een meisje kussen.
Je gaat veel te snel, maakt een merkwaardig,
weinig romantisch geluid en botst je tanden
op de vangrails van haar beugel.
Toeristen snappen niet dat er benzine
in ons bloed zit. Vespa’s zijn voor ons
wat sport is als de oorlog met andere middelen.
Zonder zijn we ontmand, zoals wanneer onze nonna
liefdevol in onze wangetjes knijpt en het jack
dat we stoer om ons slungelige lijf hebben
geworpen opeens weer kinderjas met capuchon is.
Tijdens de De Nacht van Rome 2018 schreef ik een aantal (doorgaans spottende) gedichten op Rome.
Alan schrijft 