Tachtig gram brood
Hij heeft verlatingsangst, maar is zelden alleen.
In de weken ligt zijn vriendin naast hem,
een zorgzaam type, dat stiekem snurkt
en donkere, willekeurige monologen voert.
Een vriend is slechts een onverlichte gang verwijderd,
of, als de nood aan de man is,
een vingerroffel, een sussende klop
op de muur die hun hoogslapers scheidt.
De wanden zijn hier dun.
In de weekenden voederen zijn ouders hem bij,
als een van hun nest jonge katten.
De dikste kan zich ternauwernood
door het luik wringen, maar is desalniettemin
het eerste bij zijn maaltijd. Troelstra is zijn naam:
niet om zijn vraatzucht, maar zijn kleur.
Ook hij kan rebelleren, maar schurkt zich uiteindelijk
tegen de scherven aan.
In de vergeten dagen zitten we met drie man in een Mercedes.
Er vallen gemakkelijke stiltes, we knikken elkaar bevestigend,
rechtstreeks of via de binnenspiegel.
Soms brandt er een rood lampje, waarvan we de betekenis niet kennen.
We stoppen, schoppen peinzend tegen de banden, en rijden door
tot we thuiskomen.
Dit is Troelstra.
Alan schrijft 
