NPC
Of hij ook een keertje mag.
Of hij het lood uit zijn enkels mag masseren,
de brokken kraakbeen uit zijn knieën mag losschudden,
het stofgruis uit zijn zware longen mag ophoesten.
Of het erg is dat het granol van zijn krullen afbrokkelt
wanneer hij de krasse gewrichten in zijn nek losbreekt
en als sierkiezels de tegels raakt. Een standbeeld
dat genoeg heeft van zijn stramme pose, eindelijk
ogen open wrikt, loom wegloopt om zo maar elders te zijn.
Of hij ook een keer hoofdrolspeler mag zijn
in plaats van figurant in andermans film
in stadstuinen waar blonde meisjes
met te grote tanden worden gekust
door jongens met sluik haar, waar hij
zijn hoofd beschaamd wil wegdraaien,
maar niet eens oogleden gehoorzamen.
Let: om heel veel anders vraagt hij niet.
Hij is te onhandig om parachute te springen,
te traag voor een cursus schermen, al suggereert
het kromzwaard in zijn hand anders.
Hij is te zwaar voor diepzeeduiken, zal zinkend
naar de bodem een bries zand opwaaien
om de vissen te verdrijven. Misschien zullen snoeken
zich tegen zijn stenen kleerplooien schuren.
Nee, wat hij wil, willen we allemaal wel:
simpelweg een andere kant op kijken.
Met dit gedicht won ik de Nijmeegse Literatuurprijs van 2016. Het gaat over dit standbeeld in mijn geboortestad, dat overigens geen kromzwaard heeft.
Alan schrijft 